Vrijdag 27 mei 2016

Laatste dag in Congo, onze bagage moet om 8 uur klaar zijn om in de stad de check-in van de bagage te doen in het kantoor van Brussels Airlines.  Vlug wordt alles wat niet in de handbagage mag geselecteerd en in een grote zak ondergebracht. Veel orde is er niet meer nodig. De volgende stap is toch het ledigen van de valies, wat moet in de was, wat moet opgeborgen worden voor een volgende reis.

Met de wagen rijden we naar het kantoor van Memisa in Kinshasa. De PP-presentaties die we gisteren goed hadden voorbereid vallen zeker in de smaak bij directeur Ernesto Pape en de dokters die er aanwezig zijn . De powerpoint zorgde voor een geprek van een goede twee uur over wat we deden en wat er naar de toekomst moet gebeuren in de gezondheidszone van Gombe-Matadi.

De tijd vliegt en het verkeer in Kinshasa blijkt in een grote knoop te liggen vooral omdat er gisteren geen verkeer was.  Wie gisteren niet in de stad moest zijn reed er ook niet in. Vandaag wil iedereen die gisteren de stad binnen moest om welke reden dan ook er zeker zijn, het gevolg is een waar verkeersinfarct.

De chauffeur van Memisa brengt ons met de bagage naar het kantoor van Brussels Airlines in het centrum van Kinshasa . We zijn duidelijk niet de enigen die denken dat het beter is de bagage vooraf in te checken.  Er is een lange rij wachtenden voor ons.  De chauffeur kent echter de manier waarop het allemaal wat vlugger kan.  Alhoewel wij economy vliegen kan het inchecken plots ook via business class.  Wanneer wij aan de balie komen en de bediende op de bagage ziet dat wij voor Memisa werken zegt ze onmiddellijk “ Memisa  fait du bon travail au Congo – Merci bien “. Daarom mogen wij als passagiers elk 2 x 32 kg meenemen, dank u Brussels Airlines!

De overheid zoekt in Congo blijkbaar ook allerlei middelen om inkomsten te verwerven want wie het land uit wil moet zomaar eventjes 50 US-dollar betalen als belasting met een merkwaardige naam – “Taxe de statistique”.  Heel vindingrijk ….belasting om statistiek bij te houden.  Begrijpe wie kan .

Net na onze check-in valt de elektriciteit in Kinshasa uit. Stel je voor, niet op een piekmoment maar zo rond 11.30 uur valt de elektriciteit in de hoofdstad volledig uit. Bij Brussels Airlines staat er een grote generator die onmiddellijk opgestart wordt waardoor verder kan gewerkt worden.

Van Brussels Airlines gaat het naar de “ Marché des voleurs “ officieel “Marché d’art et d’artisanat”.  Een markt van traditionele Congolese kunstproducten. Je mag dit natuurlijk met een korrel zout nemen want er liggen ongetwijfeld ook prularia die in China werden geproduceerd. Dat de markt de naam Marché des voleurs noemt is niet zozeer ingegeven door het feit dat er veel zakkenrollers zouden rondlopen, noch door het feit dat er bij het vragen van prijzen aan toeristen gestart wordt met prijzen die minstens 3 x de werkelijke prijs zijn, maar vooral omwille van het feit dat destijds mensen het land doorreisden en in de dorpen de traditionele maskers en beeldjes gingen weghalen (stelen) om ze nadien op de markt van Kinshasa te verkopen.

Het blijft een leuk spel: prijs vragen, een tegenprijs bieden, geen interesse tonen, weggaan en dan toch terug keren…

We krijgen er niet genoeg van en verliezen de tijd wat uit het oog waardoor de chauffeur wat zenuwachtig wordt en ons duidelijk maakt dat er geen tijd zal zijn voor een uitgebreid middagmaal.

Ons gezelschap maakt daar echter geen probleem over.  We kopen onderweg wat water (in flessen waarvan we het sluitingssysteem toch even goed bekijken) bananen en brood.  Daarmee is onze honger wat gestild en kunnen we onze handbagage oppikken bij pater Florimont en de tocht naar de luchthaven aanvatten.

Alhoewel we reeds in onze overnachtingsplaats goed in de richting van de luchthaven gevorderd zijn duurt het nog mee dan 2 uur voor we er geraken.   Een gebeuren dat jammergenoeg niet in foto of film te vatten is.  Vrachtwagens, bussen, moto’s en voetgangers mengen zich door elkaar op de 2 x 3 rijstroken brede Boulevard Lumumba.  Waneer het verkeer op een kruispunt vast zit loopt een gewapende militair de stilstaande voertuigen voorbij, hij zorgt dat de knoop ontward wordt zodat de wagens weer in beweging komen.  Wanneer zijn wagen op het kruispunt is, stapt hij weer in de wagen en laat zich verder voeren waarna het kruispunt op korte termijn bij gebrek aan enige voorrangsregeling, die dan nog moet gerespecteerd worden, terug vast loopt.  Hier kan je onmogelijk lang rondtoeren zonder een mooie deuk in de carrosserie van je wagen.  De meeste wagens zijn dan ook niet zo jong meer.  Vooral de busjes voor het collectief  vervoer zijn totaal aftandse VW’s of Mercedes-bestelwagens die in Europa, minstens omwille van de milieunormen niet meer mogen rondtoeren.   Mocht hier een automobielinspectie bestaan zoals bij ons zou zeker 2/3 van het wagenpark aan de kant gezet moeten worden.  Rijden blijft een gevaarlijke onderneming want veel voertuigen hebben geen richtingsaanwijzer noch remlichten.

We komen aan in de Internationale luchthaven van Kinshasa, N’Djili, is recent zeer mooi gerenoveerd.  De vertrekhall mag gezien worden.  De taksvrije shop is wel gesloten zodat de laatste briefjes Congolese Frank besteed worden aan koffie, thee of frisdrank.  Sommige briefjes zijn duidelijk al duizenden keren van hand tot hand gegaan want de afbeelding kan soms nog met moeite gelezen worden.  Het meest gebruikte briefje is dit van 500 FC., wat overeenstemt met een 0,5  euro.

Het vliegtuig moet normaal om 8.15 uur vertrekken maar er is een kleine vertraging. Op de tarmac moet iedereen nogmaals gecontroleerd worden, moet de handbagage terug open voor controle en pas dan kunnen we ons plaats innemen voor een vlucht van 7,5 uur naar Brussel.

De banden van de Airbus 330 lossen omstreeks 21 uur lokale tijd de Congolese grond en om 6 uur ’s morgens lokale tijd raken de banden de Belgische bodem op de luchthaven van Zaventem.

We nemen afscheid van Géraldine die door haar man in Brussel wordt opgehaald. Zij was voor ons tijdens de reis een aangename en praatgrage jongedame met een bijzonder oog voor fotografie.  Ik verlang al voor haar - ongetwijfeld - zeer mooie foto’s te zien.

Na het ophalen van de bagage kunnen we in het luchthaven vervoerbusje stappen dat ons om 8 uur stipt afzet aan de technische dienst van het AZ St.Jan.

Wij nemen afscheid van elkaar, dankbaar voor wat we samen hebben meegemaakt in de voorbije twee weken en vast van plan om dit verhaal aan zoveel mogelijk mensen te vertellen zodat ook zij op één of andere manier een bijdrage kunnen leveren aan de verbetering van de leefsituatie en in het bijzonder de gezondheidszorg in de Zone de santé de Gombe-Matadi .

Wie het project financieel wil steunen kan dit door een storting op het rekeningnummer BE73 8803 8222 0160 van Memisa met vermelding “AZ St.Jan – Gombe Matadi”. (vanaf 40 euro krijg je een fiscaal attest).